Romans/Thrillers

 

Titel: Als het nodig is…     Aantal woorden: 32.962     Auteur: Frans Groeneveld     Datum:  05-08-2022     Code: 211101

Synopsis

In Als het nodig is… doet een zoon verslag van de op zijn verzoek, via een Rechterlijke Machtiging, gedwongen opname van zijn demente moeder en haar uiteindelijke overlijden. Het gedeeltelijk autobiografisch verhaal beschrijft de aangrijpende weg daar naartoe en de ongewilde lotsverbondenheid tussen moeder en zoon. Als bijkomstigheid geeft het verhaal een inkijk in de werkwijze van medici, justitie en het maatschappelijk werk wanneer deze geconfronteerd worden met de schrijnende leefwereld van mondige ouderen die de grip op hun leven verliezen. De locatie waar het verhaal zich afspeelt is het stadje Vaals, een gemeente in het uiterste zuiden van Limburg. De moeder is weduwe. Drie van haar kinderen wonen in het buitenland, de jongste zoon woont in Nederland. Het verhaal is waarheidsgetrouw, de namen en sommige locaties zijn gefingeerd.

Stijlvoorbeeld

In de supermarkt neem ik nog wat kleine bakjes aardbeienyoghurt en studentenhaver mee. Bij het appartement aangekomen, zo’n twintig minuten later, zie ik haar op het balkon staan, kijkend in de richting waar ik altijd mijn auto parkeer. Is ze echt vergeten dat ik boodschappen ben gaan doen en wacht ze om mij uit te zwaaien wanneer ik langs rij? Onder het balkon aangekomen roep ik haar, ze draait zich om en kijkt naar beneden. Ik til de boodschappentas even omhoog en zeg dat ik de harinkjes nog even ga halen. Terug in het appartement laat ik haar de bakjes yoghurt zien, ze kan niet wachten er eentje te proberen. Uit de besteklade pak ik een plakkerig lepeltje, spoel het af en geef haar het opengemaakte bakje. Gulzig eet ze het leeg. Ik ga nog even zitten en lees de WMO beschikking van de gemeente door, het is mosterd na de maaltijd. Dan valt mijn blik op haar bril die kapot op het tafeltje ligt. Montuur gebroken, het linker glas eruit. Pas nu zie ik dat ze haar grote bril uit de jaren tachtig op heeft. Ik vraag niets, vind het pijnlijk haar weer te confronteren met iets dat kapot is zoals eerder de afgebroken gordijnrails op de slaapkamer, de kapotte fotolijstjes, gebroken asbak met het hertje, meubels die beschadigd zijn en de scheef hangende schilderijen. Probeer mij voor te stellen hoe dit nu weer gebeurd is. Heeft ze op haar bril gezeten, is ze ergens tegenaan gelopen of heeft ze weer haar evenwicht verloren? Ach, laat maar het zal nu zijn tijd wel duren. Ik neem afscheid, loop naar de auto in de wetenschap dat dit de laatste keer is dat ze mij nietsvermoedend vanaf haar balkon zal uitzwaaien. Als ik langs rij steek ik mijn hand uit het raam en claxonneer.